ایوان طلای بقیع

فکر توام و صحن و سرائی که نداری

داغ حرم و درد بنایی که نداری

له له زده ام تا بنشینم لب حوض و فواره ای و آب نمایی که نداری

زوار تو حیران که چگونه بنشینند

در گوشه ی تنهایی جایی که نداری

کو کهنه رواقی که به قلبم بفشارد

هفتاد و دوتا کرببلایی که نداری

بگذار که بر سنگ بکوبم سر خود را

با محتشم نوحه سرایی که نداری

پس می شکنم تکه به تکه دل خود را

در تکیه ی لبریز عزایی که نداری

سخت است که معصوم زمین باشی و اما

عمری بخوری چوب خطایی که نداری